İzmir’de Konak Belediyesi mesken sahipliğinde ‘Kent ve Kent Yoksulluğu’ paneli düzenlendi. Panelde konuşan CHP Yoksulluk Dayanışma Ofis Koordinatörü Hacer Foggo, çocukların ailelerinden yoksulluk mirasını devraldığını söyledi, “Bu siyasetlerle çocukların yoksuluk döngüsünden çıkma ihtimalleri çok zor” dedi. Gazeteci-Yazar Barış İnce de, “Cumhuriyet’in 100. yılında, kimsesizlerin kimsesi Cumhuriyet’in yanında duralım” diye konuştu.
Konak Belediyesi, Konak Kent Kurulu, Ege Bölgesi Kars Demokrat Dernekleri Federasyonu ve Nihat Aydın Kültür ve Dayanışma Derneği, ‘Kent ve Kent Yoksulluğu’ başlıklı panel düzenledi. Panele CHP Eski PM üyesi, sosyolog Prof. Dr. Özkan Yıldız, CHP Yoksulluk Dayanışma Ofis Koordinatörü Hacer Foggo, Gazeteci-Yazar Barış İnce konuşmacı olarak katıldı. Selahattin Akçiçek Kültür Merkezi’nde düzenlenen panelde dinleyiciler ortasında İzmir Kent Kurulları Birliği Lideri Ali Nuri Köse de yer aldı.
İlk konuşmayı yapan CHP Yoksulluk Dayanışma Ofis Koordinatörü Hacer Foggo, derin yoksulluğun bir erişememe hali olduğunu belirterek, “Bu erişememe hali; bazen bir besin, bazen çocuğunuza alacağınız bir ayakkabı, bazen çocuğunuzun yanına koyacağınız bir okul yemeği, bazen lüks olarak gördüğünüz ruhsal tedavi…” sözlerini kullandı.
“Çocuklar okulu bırakıp yoksulluk mirasını devralıyor”
Yoksulluğun kuşaktan nesile aktarıldığının altını çizen Foggo, şunları kaydetti:
“Sürekli yoksulluk en son yüzde 14,8’di. Daima yoksulluk dediğimiz şey aslında kalıcı yoksulluk, yani yoksulluğun daima jenerasyondan nesile aktarılması. Bu sayı, 5 nesil boyunca bu yoksulluğun devam ettiği manasına geliyor. TÜİK bu sayısı açıklayıp bitiriyor fakat 10 yıl sonrasını görüyorsunuz. Çocuk yoksulluğu dediğimiz o çocukların büyüdüğü vakit, yetişkin oldukları vakit da babalarından, annelerinden o yoksulluğu miras olarak aldığını görüyorsunuz. 2005-2006 yılında, 7-8 yaşlarındayken babaları kağıt toplayıcısı, babaları dokumacılık çalışanı, babaları inşaat emekçisi olan çocukların, pandemi devrinde, 20 yaşlarında babalarının mesleğini devraldığına şahit oldum. Kağıt toplayan, inşaatta, süreksiz işlerde çalışan çocuklar olduğunu gördüm. Bir yerde okulu bırakıp o kuşaktan kuşağa süren o yoksulluk mirasını almaya devam ediyorlar. Bir türlü o yoksulluk döngüsünden çıkma ihtimalleri de bu siyasetlerle maalesef çok zor”
“Çözüm fakirlerin bir ortada olmasıdır”
Gazeteci-Yazar Barış İnce ise savaşta, hastalıkta, pandemide evvel fakirlerin öldüğünü söyledi. Sorunun kaynağı olarak piyasalaştırma, özelleştirme, personel sınıfının parçalanması, fakirlerin kimliklere bölünmesi olduğunu vurgulayan İnce, “Çözüm; fakirlerin bir ortada olmasıdır. Kendimizi fark etmeliyiz. Bir yerde editör olarak çalışabilirsiniz, hizmet dalında çalışabilirsiniz, küçük bir işletmeniz de olabilir. Bu sizi güçlü kılmıyor, bu sizi hükümran sınıfın bir mensubu kılmıyor. Bizim bir ortada olmamız için o kadar fazla etken, araç gereç ve neden var; lakin bunların birçok belirli sıkıntılardan ötürü üzeri örtülen şeylerdir. Buna dair yapılabilecek şeylerin en başında, kriz nerelerden vuruyorsa oralarda örgütlenmek ve bu örgütlenmelerin bir ortada olması gerekiyor. Küçük küçük gayretleri önemsiyorum; barınma krizine karşı, açlığa karşı… Ancak bu damla damla biriken biriken şeylerin büyük bir muhalefet hanesine yazması için biraz daha merkezi eforlara da gereksinim var. Türkiye sathında bir taleple açığa çıkması gerekiyor. Gücümüzün erişmesi gerekeni görmemiz lazım. Biz Cumhuriyet’in 100. yılına giriyoruz. Cumhuriyet nedir? Elbette ki çağdaşlaşmadır, eşit yurttaşlıktır, babadan oğula geçen sistemden yurttaş egemenliğidir. Fakat şu laf çok kıymetli; “Cumhuriyet kimsesizlerin kimsesidir”. Şayet 100. yılı savunacaksak burada duralım” diye konuştu.
“Derin yoksulluğu yaşayanlar toplumdan da giderek kopuyorlar”
Eski CHP Parti Meclisi Üyesi Prof. Dr. Özkan Yıldız da, fakirlerin toplumdan da dışlandığını vurguladı:
“Son yıllarda bilhassa Avrupa Birliği’nin de çok üstünde durduğu bir dışlanma kavramından bahsediliyor. Artık derin yoksulluğu aşma sürecine gelen beşerler, toplumdan da giderek kopma eğilimindedirler. Toplumla artık aidiyetlerini, bağlarını kaybetmektedirler. Kentin ekonomik hayatına katılamayan, kültürel hayatına katılamayan, Toros’ta yaşayıp denizi göremeyen, deniz kenarına gidip ailesiyle oturup çay içemeyen, AVM’ye gidip hayatında hiç alışveriş yapamayan, çocuğunu kültürel bir alana hiç götürmemiş kesitlerden bahsediyoruz. Bu bölümler aslında kentte var ancak kentin hiçbir ekonomik, toplumsal, kültürel, toplumsal hayatına katılmıyorlar; katılmadıkları vakit da toplumdan dışlanma sürecine giriyorlar.”
