Sözcü gazetesi müellifi Saygı Öztürk, 1980 öncesi devirde silahla rehin alındığını yazdı. Öztürk, “Silah çekilmiş, alnıma dayanmıştı, 5 saat rehin kaldım. Bir sürahi suyu zirveme dikip içmekle tahminen içimdeki ateşi söndürebildim” dedi.
Öztürk yazısında, 12 Eylül 1980 öncesinde toplum sağcı-solcu diye bölünmüştü. Bunun acıları çok çekildi ve 5 bine yakın insanımız olaylarda hayatını kaybetti. Bazen sağcı-solcu çatışmasında istedikleri sonucu alamayanlar, ‘duyarlı illerimizde^mezhep çatışması çıkarmak için çalıştılar. Bunda başarılı da oldular. O vilayetlerimizden birisi de Çorum’du. Evvel insanları silahlandırdılar, sonra karşı karşıya getirdiler. Plan belirliydi: Cuma günü Ulu Mescitte namaz kılınırken, bir kişi caminin kapısına gelip, “Ey cemaat ne duruyorsunuz, Aleviler Alaattin Mescidini bombaladı” dedi. Cami bir anda boşaldı. İnsan akın akın Milönü semtine gidiyordu. Onların ortasına ben de karışmış, o an benim de elime sopa tutuşturmuşlardı.” sözünü kullandı.
Öztürk şunları kaydetti:
“Asker o gün tedbir almıştı. Kalabalığı durdurmak için havaya ateş ediyordu. Lakin bu, insanları durdurmaya yetmiyordu. Sokak çatışmaları başlamıştı. Ben, Türkiye’de birinci olduğunu düşündüğüm bombalanan caminin fotoğrafını çekmek için koşarken kurşunlardan korunmak için bazen yatıyor, bazen sürünerek ilerliyor, bu ortada fotoğraf da çekiyordum.
Camiye yaklaşmıştım. Olanlar oldu. Gazeteci olduğumu söylediğim 5 kişi, o periyot çalıştığım Hürriyet gazetesi için “Komünistlerin gazetesi, Ecevit’in gazetesi” dediler. Silah çekilmiş, alnıma dayanmıştı. Kazma sapı da başıma indirilmek üzereydi.
Sadece tetiğe basılması ya da sopanın başıma indirilmesi kalmıştı. Bir el alnıma dayanmış tabancayı yana itti, “Şimdi değil” dedi. Hastanenin bodrum katına götürdüler. Yeniden başımda silahlı bir genç ile elinde kazma sapı olan genç duruyordu. Yaklaşık 5 saattir ellerindeydim. Birisinden akıbetimle ilgili haber beklediler. Lakin o haber bir türlü gelmiyordu. 5 saat ellerindeydim
Gün Sazak’ın öldürüldüğü devirde çıkan olaylar üzerine de Çorum’a gitmiştim. Çabucak her bölüme gidip görüşlerini almıştım. O vakit tanıştığım Bilal, kümenin önde gelenlerindendi. “Gazeteciyi rehin aldık. Ne yapacağımız konusunda haber bekliyoruz” denildiğinde aklına ben gelmişim. Bilal, bir aşağı bir üst çıktı. Sonunda beni bırakmaya karar verdiler. Tabancalı genç, elinde tuttuğu tabancayı beline sokarken, artık kurtulduğumu anlamıştım.
Hani derler ya “Ciğerim yandı” diye. Ben o yangını çok âlâ bilirim. Bir sürahi suyu zirveme dikip içmekle tahminen içimdeki ateşi söndürebildim…Çorum, yaşadığı onca acıyı çoktan geride bırakmış, yaralarını sarmış, birlik-bütünlük içinde olmayı başarmış bir kentimiz. O kenti seviyorum, hafta içinde de oradaydım. O kent, Çorumlulara nazaran dünyanın tam ortasıymış…
