Ertuğrul Özkök: Selçuk Yöntem’le işte bunun yüzünden birbirimize girdik

Ertuğrul Özkök | Vaktin Ruhu

Geçtiğimiz ay Selçuk Yöntem’le “ağır” bir polemik geçti aramızda…
Konu “Hip Hop” müzikti…
O gün “Hip Hop Müziğin 50’nci yılı” başlıklı bir yazı yazmıştım.
Bana bildiri atıp, “Bir dakika bile tahammül edemiyorum” dedi…
Bunun üzerine ben de ona Kendrick Lamar’ın “The Heart Part 5” isimli müziğini gönderdim.
Hip Hop’un en dinlenecek ritimdeki müziklerinden biri…
Biraz sonra yanıt geldi:
“Bir dakikasına bile tahammül edemedim…”

Selçuk kardeşim! Şayet sen Salieri’sen ben de Mozart’ım

Bir parantez açayım.
Selçuk çok güzel bir müzik dinleyicisidir.
Müzik zevklerimiz de birbirine çok emsal.
Ama polemiğin dozu yükselmeye başladı.
Çok uzatmayayım, arbedeyi şu cümleyle tamamlayıp, fişi çektim:
“Normaldir, zira sen tam oynadığın Salieri’sin, bense tam Okan Bayülgen’in oynadığı hoppa Mozart’ım…”
Medeni çocuk tabii…
Biraz sonra bol gülücük emojili bir “Hahaaa” yazısı geldi ve işi tatlıya bağladık.

İddia ediyorum: Türk halkının müziği artık türküler değil… İşte size ispatı

Ama bir öbür tartışmam var ki o hiç tatlıya bağlanmadı ve bağlanamaz da…
Türkücülerle olan kavgam…
Bundan bir buçuk yıl evvel bir yazı yazdım.
Konusu şuydu:
“Türk halkının müziği artık türküler değil…”
Ölçülebilir bilgilere dayanarak yazdığım bir yazıydı.
Yazdığıma yazacağıma pişman ettiler.
En ağır türkücüsünden en entelektüel türkücüsüne kadar, ikisi asla bir ortaya gelmeyecek iki kesim koalisyon kurup üzerime geldi.

Hani, neredesin türkücü? haydi artık çık karşıma

Şimdi önümde Spotify’ın 2013-2023 istatistikleri duruyor.
Şimdi türkücülere sesleniyorum:
“Neredesiniz bu ülkenin türkücüleri, çıkın ortaya tartışalım.”
Buyurun Spotify sonuçları ortada:

Sabah akşam Amerika’nın kültürel emperyalizmine küfür edenlere

Benim gençliğimde, devrimci kesim yatar kalkar Amerikan ve Batı emperyalizminin kültürel sömürgeciliğine küfrederdi.
Son yıllarda İslamcılar da onlara katıldı.
Ama Spotify hiç o denli demiyor.
Türkiye’de son 10 yılda müzik dinleme alışkanlıklarını gösteren Spotify raporunun sonuçları çok farklı:
2013 yılında Türkiye’de en çok dinlenen 100 müziğin içinde yalnızca üçü Türkçe kesimmiş.
Bugün birinci 100 müziğin 72’si yerli müzik.
Yani Amerikan kültürel hegamonyası yıkılmış.
“Yoz Amerikan müziği gelecek” derken tam bilakis yerli ve ulusal müzik gelmiş.
Ama yerli ve ulusal derken, o kadar oda değil…

Varoşlarda türkünün ve arabeskin yerini türkü aldı

En çok dinlenen birinci 10 müziğin 6’sı Hip Hop… Birinci iki sırada Ezhel ve UZİ var.
Yani Hip Hop bugün artık türküden çok daha fazla halkı temsil ediyor.
Üzgünüm ancak ölçülebilir sayılar bunu söylüyor.
İbo bile Hip Hop söylediğine nazaran artık şunu söyleyebilirim:
Türkücü arkadaşlar yenildiniz… Hatta hezimete uğradınız.
Kabul edin.
En çok dinlenilen birinci 100 müzik ortasında türkü yok.

Sezen’in ismini bir Körfez vapuruna bile vermeyen İzmirliler okuyun

En çok dinlenilen birinci 10 müziğin içinde yalnızca bir tane Türk tanınan müziğinden müzikçi var.
Sezen Aksu…
Onun ismini Körfez’de bir yolcu vapuruna bile vermeyen İzmirliler, durmadan vuran solcular düzgün bakın buna.
Hem de Ezhel ve UZİ’nin akabinde üçüncü sırada…
Neden mi?
Çünkü hayatımızın her anında, her halinde bir Sezen var.
Mutlu mu olduk “Kutlama…”
Ege’de masaların üzerine çıkıp avaz avaz itirazımızı mı haykıracağız?
“Karşıyım…”
Ayrılık mı?
“Kaybolan Yıllar…”
Ağlamak mı istiyoruz?
“Sen Ağlama…”
Yaa.. Şşte böyledir benim İzmirli kusursuz hemşehrim.
Sartre için, De Gaulle “O Fransa’dır” demişti.
Ben de diyorum ki:
“Sezen Türkiye’dir…”
Ölünceye katar daima teşekkür edeceğim ona bu şahane müzikler için.

Hâlâ “Türkler en çok türkü dinler” zannedene

2013’den bu yana Türkiye’de en çok dinlenilen müzik:
Madrgial’ın “Seni Sıkıntı Edinmeler…”
220 milyon defa dinlenmiş…
İkincisi ise KÖFN: “Seni Bir Tek Ben Anlarım”
186 milyon kere…

Türküyü artık zaferden sonra, kızların ‘Erik Dalı’ ile dinliyoruz

Ha, işte bunu soruyorsanız şayet karşılığım şu olacak:
“Merak etmeyin türkü ölmedi… Yaşıyor hem de üzücü halde canlı…”
Amaaa…

Samimi söyle, son bir yılda kaç kez Neşet Ertaş dinledin?

Öyle İbrahim Tatlıses’in ağzından “Saza Niçin Gelmedin’” halinde değil…
Kadın Ulusal Grubumuzun, şampiyonluk sonrası söyleyip oynadığı “Erik Dalı” ile yaşıyor…
Düğünlerde, yaz gecelerinde masaların üzerinde pop müzik ritmiyle, bas gitar, davul ve yepisyeni ritmiyle göbek atarken yaşıyor…
Bir de Ankara barlarında Gesi Bağları ile…
Yani “Arkadaş koy bir Neşet Ertaş, dinleyelim” modunda değil…
Ha, bu Sevinç Ertaş’ın büyüklüğünden zerre kadar götürmez…
Atahualpa Yupangi’nin şahane müziği “Los Ejes de Mi Caratta” bugün Hispanik sokaklara, varoşlara ne diyorsa o kadar bir şey işte…
Neşet Ertaş da Atahualpa Yupanqui de büyük halk sanatkarları, ancak ölçülebilir müzik sayıları, halk sokaklarının artık bildiğimiz sokaklar olmadığını anlatıyor…

Ahmet Altan’ın şimdi Türkçe yayınlanmayan romanının birinci paragrafı beni ne şaşırttı

Kardeşi Mehmet Altan’ın yazısından öğrendim.
Ahmet Altan’ın Silivri Cezaevi’nden yazdığı üç romanın üçüncüsü “Zarlar”, 4 Ekim günü Fransa’da piyasaya çıkmış.
“Hayret, bu kitabı biz niçin daha evvelce görmedik?” diye düşündüm.
Meğer Fransa’daki yayıncısı, “Bu kez bu kitabının birinci baskısı Fransa’da yapılsın” demiş.
Anlayacağınız kitap Türkçede yayımlanmadan Fransa’da çıkmış.

“Zarlar” romanının birinci kez yayımlanan giriş paragrafı şöyle

Kitap daha Türkiye’de çıkmadan girişteki birinci paragrafı yayımlıyorum:

“Ziya üzere koyu bir karanlığı içinde taşıyarak doğan bir ruhu şekillendirmek için, sıradanlığın çok dışına taşan bir kişilik, hudutları kanla ve şiddetle belirlenmiş bir hayranlık ve sert darbeler gerekiyordu. Bir kalıba sokulması çok sıkıntı olan bu ruhu, kendi tabiatına uygun biçimde eğitmek ağabeysi Arif Beyefendi için kolay oldu. O, Ziya’nın hayran olduğu ve peşinden kendi isteğiyle gittiği kahramandı. Şimdi dört yaşındayken kapaklanıp düştüğünde, daha ağlamadan fakat güya ağlayacakmış üzere yüzünü buruşturduğunda, ruhuna kazınan uyarıyı kararlı ve keskin bir sesten duydu: ‘Bir erkek ağlamaz…’”

İlk paragrafta “Erkekler ağlamaz” cümlesini görünce

“Erkekler ağlamaz” cümlesini okuyunca durdum.
Ahmet Altan’la bir mühlet Hürriyet’te birlikte çalıştık.
Konuşan bir insandır.
Hep “Onun kapalı ajandası olamaz” diye düşündüm. İçinden geçeni en direkt haliyle söyler.
Onun “Taraf” gazetesindeki yayıncılık anlayışına karşıydım, o da benim Hürriyet’teki tarzıma…
Ama 5 yıl mahpusta kalması benim için daima bir sızıntı olmuştur içimde.
Tıpkı bugün Osman Kavala’nın, Seyahat mahkumlarının, Selahattin Demirtaş’ın içerde olması gibi…
Türkiye’nin ayıbı olarak görürüm bunu…

Mehmet Altan’a sordum: Sizin aile hiç ağlamaz mı?

Ahmet Altan’ı ağlarken hiç görmedim. Nedense bana “ağlamaz” üzere geliyordu.
Kardeşi Mehmet Altan’a sordum.
“Biz ailecek az ağlarız. Fakat Ahmet’le babamın annemin vefatında ağladığını hatırlıyorum” dedi.

Altan’ın ağlamaktan daha düzgün bildiği şey

Buna karşılık, Ahmet Altan’ın Basınköy Sitesi’nden komşusu olan İsmet Berkan, “Ben Ahmet’in ağladığını gördüm” dedi.
Ama ona nazaran Ahmet’in ağlamaktan çok daha düzgün bildiği bir şey varmış.
Futbol oynamak.
Basınköy’de futbol maçlarında çok güzel oynarmış.
Aynı grupta âlâ futbol oynayan biri de müellif Orhan Kemal’in oğlu Işık Öğütçü’ymüş.