Fehmi Koru*
Geçen gün katıldığım bir televizyon programında, sunucu, o günkü yazımın başlığından hareketle, “Bu olanları siz de anlamıyorsanız, kim anlayabilir ki?” manasına gelen bir girişle sorusunu bana yöneltti.
Sağolsun, dostlar -ve olağan okurlar da- kendilerinin anlamakta zorlandıkları bahisleri aydınlatmamı benden bekliyorlar.
Oysa benim de anlamakta ve bazen anlasam da anlatmakta zorlandığım mevzular o kadar çok ki…
Bugün onlardan ikisini paylaşacağım.
Ekonomide bu ülkede yaşayan insanların büyük bir çoğunluğunu rahatsız eden, sonuçları birkaç kuşağı tesiri altına alacak boyutlara ulaşan problemler çoktandır kendini aşikâr ediyor. Fert başına ulusal gelir birkaç yıl öncesinde 12.500 dolara kadar çıkmıştı; bu yılın sonunda kurda erişilecek tepetakla oluşla, o sayının 7.000 doların altına düşmesi bekleniyor.
Milletçe yoksullaşıyoruz.
Hayat fevkalâde değerli hale geldi.
Soruna tahlil getirsin diye siyasalların gündeme taşıdığı bütün formüller problemleri katmerleştirmekten öteki bir işe yaramadı.
Kur muhafazalı mevduat formülü hazine üzerine devasa ekstra yükler eklediği üzere amacına de varamadı. Kur yükselmeye, enflasyon artmaya devam ediyor.
Ekonomiyle ilgili neredeyse bütün devlet üniteleri evvelki gece sabaha kadar birbiri gerisine yeni ve kapsamlı tahlil formüllerini kamuoyuyla paylaştılar. Kredi kartlarından yabancıların swap kullanımına kadar pek çok bahisle ilgili yeni kararlar yanında devletin kâr eden kurumlarına bağlı senet çıkarmak üzere yeni ekonomik silahlar da devreye sokulmak istendi.
‘Zihni Hudut proceleri’ kalıbıyla yaklaşılıyor ortaya atılan formüllere.
Arada akıl almaz biçimde artan kiralara %25 sonu getirildi ve bunun kiracıları memnun etmekten çok yasadışılığı körükleyerek devlet gelirlerini olumsuz etkileme ihtimali daha besbelli.
Bir tek ‘enflasyona dayalı harika bono’ denilen enstrüman şimdi ortada yok; o herhalde en sona saklanıyor.
Yakından izlediğim için alınan her yeni kararın uzmanlar tarafından öngörülebildiğinin farkındayım. Uzmanlar her biri için “İşe yaramaz” teşhisinde bulundular ve dedikleri de çıktı. Şimdiye kadar alınan tahlile dönük kararların hiçbiri işe yaramadı; her biri sorunu biraz daha içinden çıkılmaz hale soktu.
Uzmanlar şimdilerde ölümcül hastaya tabiplerin “Canın ne isterse yiyebilirsin” öğüdüne benzeri bir söz kullanmaya başladılar. “Reçeteler tutmaz” diyorlar.
Gelelim bu bahiste anlamadığım noktaya…
Ülkenin bütününü ilgilendiren bir bahis bu. En fazla onları biraz daha yoksullaştırsa bile sırf dar gelirli, taban fiyatla çalışan, emekli vatandaşları ilgilendirmiyor ekonomik problemler, ticaret erbabını, sanayicileri bile olumsuz tesiri altına alıyor.
Bir tek ‘faiz lobisi’ yahut Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın yeni kullanıma soktuğu tabirle ‘emperyalist finans kurumları’ da denilen ve büyük kısmı yabancı sermayeli bankalar keyifli. [Bankalarda maaşla çalışanların da memnun olduğunu sanmıyorum.] Bankaların gelirleri beşe katlanmış görünüyor.
İyi de AK Parti saflarında bulunan beşerler, bakanlar, milletvekilleri, parti örgütlerinde vazifeli olanlar, yüksek bürokratlar yaşanan aksiliklerden, ülkeyi pençesine alan ekonomik zahmetlerden hiç mi etkilenmiyorlar?
Neden o kısımdan hiç rahatsızlık sesi işitilmiyor?
Ek misyonlar verildiği için beşer-onar maaş alanlar bile o maaşlarının eskisi kadar işe yaramadığını yaşayarak görüyor olmalı değiller mi?
İşte üstteki sorulara yanıt bulmakta zorlanıyorum ben.
Alın size anlamakta zorlandığım bir öteki bahis daha…
Kamuoyu yoklamalarında “Ülkenin en önemli sorunu nedir?” sorusuna muhatap edildiklerinde ezici çoğunluğundan “Ekonomi” karşılığı alınan ülkede, birebir insanlara “Bu pazar günü seçim olsaydı oyunuzu hangi partiye verirdiniz?” sorusu yöneltildiğinde %30’u kadarından hala “AK Parti” yanıtı alınmasını da anlamakta zorlanıyorum.
“Sorunları kim çözer?” sorusuna “Tayyip Erdoğan” yanıtı verenlerin oranı “Oyum AK Parti’ye” diyenlerden de fazla.
Demokrasilerde, seçimlerde yenilenler ortasından “Nankör millet” diyenlerle karşılaşılsa bile, fatura millete çıkarılmaz.
Konuyu tartıştığım dostlardan sıklıkla aldığım “AK Parti sayıları 11 milyona ulaştığı söylenen bireylere toplumsal yardım yapmakta, bilhassa de bayanlara; o yardımları alan beşerler iktidar değişikliğinde yeni gelenlerin kendilerini ek gelirlerinden yoksun edeceklerini düşünüyor olabilir” tipi yorumlar da bana gereğince açıklayıcı gelmiyor.
Akıllara -bu ortada benim aklıma da- birinci gelen “Sorun muhalefette” yakıştırmasını da, üzerinde biraz düşününce geçerli bulamıyorum.
Muhalefeti oluşturan partiler az çalışmıyor. Önderler her gün bir yerlerde vatandaşlarla bir ortaya geliyor. Mitingler düzenlenmeye başlandı, oralarda ortak kederleri kitlelerle paylaşıyor liderler…
Neden, neden, neden?
Yüksek sesle birkaç sefer tekrarladığım “Neden, neden, neden?” sorularıma, bir dostum, “Her şeyi anlaman gerekmiyor” mukabelesinde bulundu.
Doğru.
Evet gerçek olmasına yanlışsız fakat, bu tıp sorular yeniden de bana soruluyor.
AK Parti’den itiraz sesleri çıkmasını mı bekliyorum? Hayır.
Kamuoyu yoklamalarında kendilerine sorular yöneltilen insanların hiç çekinmeden şimdiye kadar verdiklerinden farklı karşılıklar vereceklerini mi sanıyorum? Hayır.
Öyleyse?
Galiba merakımı giderecek yanıtlar için seçimi ve hatta seçim sonrasında yaşanacakları beklemem gerekecek.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
