Fehmi Koru
Direndim, direndim, sonunda ben de “Cumhurbaşkanı’na yanındakiler gerçekleri söylemiyorlar” diyenlerin safına katılmaya karar verdim.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan hayatın içerisinde pişmiş biri olduğu için bu görüş bana aksi geliyordu. İstanbul’un kendine has bir semti olan Kasımpaşa’da doğmuş biri o; hayatının en uzun kısmı doğduğu muhitte geçmiş. Ankara’ya geldiğinde de başbakanlık konutuna taşınmak yerine Keçiören’de bir apartman dairesinde oturmayı seçtiğini biliyoruz. Artık kimilerinin ‘saray’ da diyebildiği bir yerde yaşıyor diye hayat usulü değişmiş olabilir mi?
Gerçekleri birilerinin kendisine hatırlatması gerekecek kadar?
Sanmıyordum.
En son, “Ülkemizde aç insan yok” manasına gelen bir cümle kurduğunu öğrenince ben de “Olabilir” diyenler safına katıldım.
Ülkemiz iktisadı epey vakittir makus durumda. Hayat herkes için kıymetli lakin bilhassa dar gelirli vatandaşların işi çok daha güç. Onların yeniden de bir gelirleri var, ya işsizler? Tarihin en yüksek işsizler ordusu günümüzün sorunu. Üniversite mezunları ortasında iş bulamayanlar çok, kimileri çoktandır iş bulmaktan umut kesmiş durumda. İş bulabilen azınlık da mezun oldukları kısımlarla hiç ilgisi bulunmayan işlerde çalışmak zorunda.
Dün -cumartesi- eşimle birlikte bizim mahallenin pazar yerine gittim.
Son vakitlerde edindiğim bir alışkanlık bu; eşim haftalık alış-verişini yaparken ben de hem tezgahları ve satıcıları gözlüyor, hem de alıcıların yüzlerini ve varsa reaksiyonlarını izlemeye çalışıyorum.
İki olayla karşılaştım dün.
Tezgahlar ortasında dolaşırken, bayağı yaşlıca bir adamın, gözleriyle yere bakarken ağzından fakat yanından geçenlerin işitebileceği hafif bir sesle, adeta mırıldanırcasına, “Poşetlerinizi taşırım, bir-iki liraya” dediği kulağıma geldi.
Yollar daha çok kesiliyor ve daha çok kişi araç sahiplerinden bu yolla medet umuyor.
Bir-iki liraya poşet taşımak isteyen yaşlı adamın kağıt mendil yahut kalem alacak kadar da parası olmadığını düşündüm.
Başım ona takılmış talebini işiten var mı diye etrafa bakınırken, bu kere öğrenci olduğu her halinden -ve bu ortada sırt çantasından da- muhakkak olan bir gencin, direkt, “Otobüsle memlekete gidebilmem için bana 5 lira verebilir misiniz?” talebiyle karşılaştım.
Evet, yalnızca 5 TL istiyordu o genç.
Utandım.
Pazar yerinde her hafta aşikâr yerde açılan tezgahlardan kimilerinin yeri bu hafta boştu.
Bu hafta zerzevat fiyatları geçen haftalara nazaran yavaşça ucuzlamış üzereydi.
Evvelce kilosu 20 TL’nin altında domates bulunmazken bu hafta 16 TL yazan etiketler de gördüm.
“Salatalık 10 TL” etiketleri ağırlıktaydı. Herhalde vakit akşam üzeri olduğu için, “Salatalık 8 lira” diye bağıran satıcılar da vardı.
Kısa müddet içerisinde yapabildiğim müşahede özetle şu oldu: Eşim üzere haftalık sebze-meyve gereksinimini karşılamaya gelmişlerden daha çok benim üzere gözleriyle etiket denetimi yapanlar ağırlıktaydı pazarda.
Birkaç gün evvel tekrar semtimize yakın bir yerdeki markette dolanırken, bir-iki hafta evvelkinden daha yüksek fiyatlı bir etikete biraz da şaşkınlıkla durup bakınırken, yanıma yaklaşan biri, “Son vakitlerde fiyat artışlarını fark etmeyelim diye malların raflardaki yerleri değiştiriliyor” diye kulağıma fısıldamıştı.
Ne kadar değiştirirlerse değiştirsinler, artışı fark etmemek imkansız…
Önceleri “Aa, 100 TL’ye çıkmış” hayret nidalarımıza sebep olan 1 kg tereyağının fiyatı, tıpkı markette bu hafta 150 TL.
Birebir marka tereyağı iki haftada %50 fiyat artışına uğramış durumda.
Yazın sebze-meyve bolluğu sebebiyle fiyatlarda ucuzlama olacağı ve turizmden dolar girdisi artacağı için enflasyonda ve kurda gerileme beklentisinde olanlar var.
Boşuna bir beklenti her ikisi de…
Fiyatlar mevsim dinlemeden artıyor, kur da kendine özel sebeplerle dur durak dinlemiyor.
Millet marketlerden daha ucuz diye pazara gidiyor, fakat fiyatları görünce birden fazla konutuna eli boş dönüyor.
Alış-veriş yapanlar yok mu, var; lakin onlar da pazarcıları sevindirecek sayıda olmadıkları üzere diğerlerine taşıtacak kadar da alış yapmıyorlar.
Marketler evvelden tezgahta uzun mühlet kalan zerzevat ve meyveleri çöpe atarlardı; şimdilerde çürük-çarık mallar bile farklı bir yerde sergilenerek ucuz fiyatlarıyla müşteri bekliyorlar.
Ülkede aç olup olmadığını anlamak için illa insanların “Açız” naralarıyla sokaklara akması mı gerek?
Öbür ülkelerde o da oluyor, fakat bizim insanlarımız bunu yapmaktan kaçınıyor.
İngiltere’de yoksul fukara için aşevleri devrede. Onlar buna ‘food-bank’ ismini vermişler. Çeşitli vakıflar, hamiyetli insanlardan topladıkları yardımlarla yoksul mahallelerde üç öğün yemek bulunduruyor, yanlarına gelecek durumda olmadıklarını öğrendikleri insanların konutlarına de servis yapıyorlar.
ABD’de benim de yüksek lisans yaptığım Harvard Üniversitesi‘nin bu yıl sadece yedi şahsa sunacağı onur doktora unvanlarından birinin sahibi ünlü bir şef ve restoran sahibi olan José Andrés. Adamın uygun yemek yapma dışındaki özelliği yoksul fukara için uğraş göstermesi. Şimdilerde Ukrayna’da savaştan ziyan gören kentlerde aş ocakları hizmetinde José Andrés.
Aç insan her yerde var ve günümüzde sayıları her ülkede artıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ise, “Birileri aç kaldık diyor; vicdansızlık yapmayın, aç kalan falan yok” görüşünü içlerinde aç olan insanların da bulunduğu kamuoyuyla paylaşabildi.
Yakınında yer alan birileri lütfen kendisine “Bizde de açlık sonunun altında çok az gelirli yahut işsiz bir kitle var” desinler.
Lütfen hiç değilse bu kadarını söylesinler.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Fehmi Koru
Direndim, direndim, sonunda ben de “Cumhurbaşkanı’na yanındakiler gerçekleri söylemiyorlar” diyenlerin safına katılmaya karar verdim.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan hayatın içerisinde pişmiş biri olduğu için bu görüş bana aksi geliyordu. İstanbul’un kendine has bir semti olan Kasımpaşa’da doğmuş biri o; hayatının en uzun kısmı doğduğu muhitte geçmiş. Ankara’ya geldiğinde de başbakanlık konutuna taşınmak yerine Keçiören’de bir apartman dairesinde oturmayı seçtiğini biliyoruz. Artık kimilerinin ‘saray’ da diyebildiği bir yerde yaşıyor diye hayat usulü değişmiş olabilir mi?
Gerçekleri birilerinin kendisine hatırlatması gerekecek kadar?
Sanmıyordum.
En son, “Ülkemizde aç insan yok” manasına gelen bir cümle kurduğunu öğrenince ben de “Olabilir” diyenler safına katıldım.
Ülkemiz iktisadı epey vakittir makus durumda. Hayat herkes için kıymetli lakin bilhassa dar gelirli vatandaşların işi çok daha güç. Onların yeniden de bir gelirleri var, ya işsizler? Tarihin en yüksek işsizler ordusu günümüzün sorunu. Üniversite mezunları ortasında iş bulamayanlar çok, kimileri çoktandır iş bulmaktan umut kesmiş durumda. İş bulabilen azınlık da mezun oldukları kısımlarla hiç ilgisi bulunmayan işlerde çalışmak zorunda.
Dün -cumartesi- eşimle birlikte bizim mahallenin pazar yerine gittim.
Son vakitlerde edindiğim bir alışkanlık bu; eşim haftalık alış-verişini yaparken ben de hem tezgahları ve satıcıları gözlüyor, hem de alıcıların yüzlerini ve varsa reaksiyonlarını izlemeye çalışıyorum.
İki olayla karşılaştım dün.
Tezgahlar ortasında dolaşırken, bayağı yaşlıca bir adamın, gözleriyle yere bakarken ağzından fakat yanından geçenlerin işitebileceği hafif bir sesle, adeta mırıldanırcasına, “Poşetlerinizi taşırım, bir-iki liraya” dediği kulağıma geldi.
Yollar daha çok kesiliyor ve daha çok kişi araç sahiplerinden bu yolla medet umuyor.
Bir-iki liraya poşet taşımak isteyen yaşlı adamın kağıt mendil yahut kalem alacak kadar da parası olmadığını düşündüm.
Başım ona takılmış talebini işiten var mı diye etrafa bakınırken, bu kere öğrenci olduğu her halinden -ve bu ortada sırt çantasından da- muhakkak olan bir gencin, direkt, “Otobüsle memlekete gidebilmem için bana 5 lira verebilir misiniz?” talebiyle karşılaştım.
Evet, yalnızca 5 TL istiyordu o genç.
Utandım.
Pazar yerinde her hafta aşikâr yerde açılan tezgahlardan kimilerinin yeri bu hafta boştu.
Bu hafta zerzevat fiyatları geçen haftalara nazaran yavaşça ucuzlamış üzereydi.
Evvelce kilosu 20 TL’nin altında domates bulunmazken bu hafta 16 TL yazan etiketler de gördüm.
“Salatalık 10 TL” etiketleri ağırlıktaydı. Herhalde vakit akşam üzeri olduğu için, “Salatalık 8 lira” diye bağıran satıcılar da vardı.
Kısa müddet içerisinde yapabildiğim müşahede özetle şu oldu: Eşim üzere haftalık sebze-meyve gereksinimini karşılamaya gelmişlerden daha çok benim üzere gözleriyle etiket denetimi yapanlar ağırlıktaydı pazarda.
Birkaç gün evvel tekrar semtimize yakın bir yerdeki markette dolanırken, bir-iki hafta evvelkinden daha yüksek fiyatlı bir etikete biraz da şaşkınlıkla durup bakınırken, yanıma yaklaşan biri, “Son vakitlerde fiyat artışlarını fark etmeyelim diye malların raflardaki yerleri değiştiriliyor” diye kulağıma fısıldamıştı.
Ne kadar değiştirirlerse değiştirsinler, artışı fark etmemek imkansız…
Önceleri “Aa, 100 TL’ye çıkmış” hayret nidalarımıza sebep olan 1 kg tereyağının fiyatı, tıpkı markette bu hafta 150 TL.
Birebir marka tereyağı iki haftada %50 fiyat artışına uğramış durumda.
Yazın sebze-meyve bolluğu sebebiyle fiyatlarda ucuzlama olacağı ve turizmden dolar girdisi artacağı için enflasyonda ve kurda gerileme beklentisinde olanlar var.
Boşuna bir beklenti her ikisi de…
Fiyatlar mevsim dinlemeden artıyor, kur da kendine özel sebeplerle dur durak dinlemiyor.
Millet marketlerden daha ucuz diye pazara gidiyor, fakat fiyatları görünce birden fazla konutuna eli boş dönüyor.
Alış-veriş yapanlar yok mu, var; lakin onlar da pazarcıları sevindirecek sayıda olmadıkları üzere diğerlerine taşıtacak kadar da alış yapmıyorlar.
Marketler evvelden tezgahta uzun mühlet kalan zerzevat ve meyveleri çöpe atarlardı; şimdilerde çürük-çarık mallar bile farklı bir yerde sergilenerek ucuz fiyatlarıyla müşteri bekliyorlar.
Ülkede aç olup olmadığını anlamak için illa insanların “Açız” naralarıyla sokaklara akması mı gerek?
Öbür ülkelerde o da oluyor, fakat bizim insanlarımız bunu yapmaktan kaçınıyor.
İngiltere’de yoksul fukara için aşevleri devrede. Onlar buna ‘food-bank’ ismini vermişler. Çeşitli vakıflar, hamiyetli insanlardan topladıkları yardımlarla yoksul mahallelerde üç öğün yemek bulunduruyor, yanlarına gelecek durumda olmadıklarını öğrendikleri insanların konutlarına de servis yapıyorlar.
ABD’de benim de yüksek lisans yaptığım Harvard Üniversitesi‘nin bu yıl sadece yedi şahsa sunacağı onur doktora unvanlarından birinin sahibi ünlü bir şef ve restoran sahibi olan José Andrés. Adamın uygun yemek yapma dışındaki özelliği yoksul fukara için uğraş göstermesi. Şimdilerde Ukrayna’da savaştan ziyan gören kentlerde aş ocakları hizmetinde José Andrés.
Aç insan her yerde var ve günümüzde sayıları her ülkede artıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ise, “Birileri aç kaldık diyor; vicdansızlık yapmayın, aç kalan falan yok” görüşünü içlerinde aç olan insanların da bulunduğu kamuoyuyla paylaşabildi.
Yakınında yer alan birileri lütfen kendisine “Bizde de açlık sonunun altında çok az gelirli yahut işsiz bir kitle var” desinler.
Lütfen hiç değilse bu kadarını söylesinler.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
